Pchełka rzepakowa (Psylliodes chrysocephala L.)

Larwa (stadium szkodliwe) – długości 6–7 mm, brudnobiała, z ciemnobrunatną głową. Jej ciało pokrywa szczotkowate owłosienie z ciemnymi plamkami. Ma trzy pary odnóży tułowiowych i charakterystyczne, skierowane ku górze dwa kolce na końcu odwłoka.

Osobnik dorosły – chrząszcz wielkości 3–4 mm, podłużnie owalny. To największy gatunek pchełki występujący na rzepaku. Czarnoniebieski lub czarnozielony z metalicznym połyskiem chrząszcz ma głowę, czułki i odnóża częściowo brunatnoczerwone.

​

Szkodliwość

Chrząszcze żerują na blaszce liściowej, wygryzając niewielkie otwory. W przypadku dużej liczebności szkodników może dojść do znacznego ograniczenia powierzchni asymilacyjnej liści i liścieni. Zasadnicze zagrożenie powodują larwy, które wygryzają i drążą korytarze w głównych nerwach liści, ogonkach liściowych i pędach. Zaatakowane rośliny są podatniejsze na przemarzanie, a same uszkodzenia stanowią bramą wejściową dla sprawców chorób.