Znaczenie kiły kapusty powodowanej przez „nietypowy” dla sprawców chorób roślin organizm - pierwotniaka Plasmodiophora brassicae jest gospodarczo istotne. W rejonach uprawy rzepaku ozimego (ale też jarego) zlokalizowanych w części Polski południowozachodniej, północnej i północnowschodniej, ale i na południu, w każdym sezonie obserwuje się występowanie sprawcy kiły kapusty. Mówiąc krótko, tam gdzie rzepak jest intensywnie uprawiany, rolnicy mają problemy powodowane przez sprawcę kiły kapusty, patogena przenoszonego przez glebę i bytującego w niej przez wiele lat. W Polsce szacuje się, że choroba występuje na powierzchni ok. 300 tyś ha. Jej nasilenie w zależności od składu patotypów i warunków agroklimatycznych jest zróżnicowane. Ma to wpływ na wielkość strat w plonie rzepaku wywołany przez zainfekowanie korzeni roślin przez P. brassicae. Straty przy silnym, jesiennym porażeniu systemu korzeniowego rzepaku określane mogą być nawet na 80-100%. Stan wymienionych plantacji po zimowym spoczynku jest bowiem taki, że jedyną decyzją słuszną, jest w tym przypadku jej likwidacja na wiosnę. Część plantacji pozostawiona do dalszej wegetacji nie plonuje na poziomie ekonomicznej opłacalności, ponieważ straty wahają się od 30-50% potencjalnego plonu. W skali światowej straty powodowane przez obecność kiły kapusty wynoszą 11%. Są to miliony ton nasion, które trafić powinny do przetwórstwa, a choroba ta uniemożliwiła wydanie oczekiwanego plonu.
W rejonach, w których obserwuje się występowanie kiły kapusty dużą rolę obok odpowiedniego płodozmianu, odgrywa wybór odmiany do uprawy. Odmiany odporne lub tolerancyjne nie są porażone przez sprawcę choroby lub porażenie to jest tej wielkości, że nie ma tak istotnego wpływu na plonowanie rzepaku. Producenci rzepaku są w korzystnej sytuacji, ponieważ gdy uprawiają rzepak w rejonach, w których kiła kapusty występuje, mogą do siewu stosować nasiona odmian tolerancyjnych lub odpornych na porażenie przez P. brassicae. Takich odmian w Krajowym Rejestrze (dane COBORU) jest w roku 2024 aż 19, czyli wybór jest zadowalający i należy z tego korzystać. Wybierając odmianę, ważne, aby była ona odporna na wiele patotypów sprawcy choroby. Klasyfikacji patotypów P. brassicae jest kilka i różni autorzy wymieniają odmienną ich ilość, w zależności od użytych w teście roślin testowych (np. Williams 1966, Buczacki i wsp. 1975, Some i wsp. 1996, Osaki i wsp. 2008, Strelkov i wsp. 2018). Some w swojej klasyfikacji podstawowych patotypów określił  8 i oznaczył od P1 do P8.
Myślę, że nowe odmiany obejmują lub będą obejmować odporność dedykowaną dla wielu różnych patotypów sprawcy choroby. W Polsce na porażonych przez P. brassicae roślinach rzepaku ozimego znajdowano głownie patotypy P1A i P3A. Badający występowanie patotypów w naszym kraju podają, że obok wymienionych wyżej patptypów można określić także patotypy P2 i P4.
Wśród odmian zarejestrowanych wymienić warto nową odmianę, która obejmuje swym zakresem odporność na większą liczbę patotypów P. brassicae niż pozostałe znane odmiany. Jest to odmiana Create, w której nowa odporność determinowana jest przez obecność genu CRE 1. Należy sobie życzyć, aby takich odmian wśród odpornych na sprawcę kiły kapusty było jak najwięcej, ponieważ skład patotypów P. brassicae w glebie ulega częstym zmianom, co powoduje, że odmiana może stracić tą ważną gospodarczo cechę.